Günal’a
Hiç adrese ulaşmayacak bir mektup daha sevgilim. 364 gün oldu ama acım azalmak bilmiyor, seni daha çok özlüyorum. Yüzün, gözlerin, sesin, kokun hepsi aklımda. Seni rüyamda görmek için her gece dua ediyorum.
“Eşiniz öldü”, işte hayat iki sözcükle bitiveriyor. En yakınının öleceğini bilmek başka, ölümü görmek başka; bir uçurum var bilmekle görmek arasında. Umudu yok eden, kökünden söküp atan bir şey ölüm.
Senden sonra darmadağınım, halimi kimselere anlatamıyorum, kimselerle konuşamıyorum. Şimdi kendimle bütün suskunluğum.
Gülen suratın huzurumun en güzel yanıydı. Gülüşünü, duruşunu, kızmanı, kıskanmanı, öfkeni özlüyorum. Sana sarılmayı özlüyorum, omzuna başımı dayamayı ama sen yoksun. Sana ihtiyacım her geçen gün artıyor. Bu koskoca şehirde kime sarılacağım, kimi kızdırıp, kimi öfkelendireceğim, bana kim akıl yollarını gösterecek, kim benim içime sevgi, umut tohumlarını atacak ve yeşertecek. Kiminle öğlen yemekleri yiyeceğim, kiminle gülme krizlerine gireceğim, kim benim sırdaşım olacak???
Gelecek planlarımız ne olacak? Kim herkese meydan okurcasına hayaller kurup sonra da onları bizim için gerçekleştirecek? Çevresindeki herkese ama herkese faydası olan birini nasıl tanıyabileceğim?
Yüreğimden göğsüme yayılan acı nefesimi kesiyor, gözyaşlarım istemsiz akıyor kalbime. Bu ağır yaramı kim saracak?
“Nasılsın ?” diye soruyorlar bana, iyiyim diyorum; iyi değilim. Bir daha dönmeyeceğini anladıktan sonra hiç iyi değilim.
Artık gittiğine inanmam lazım. Zaman ne kadar hızlı geçerse geçsin seni bana asla unutturmayacak. Hesaptan arınmış, insan sevgisi gerçek, çok zeki ve erdemli biriyle yaşamış olmanın onurunu çocuklarım ve ben hep taşıyacağız. Beklentisiz sevmeyi, sevgide hesapsız kitapsız davranmayı, sürü yaşamına karşı çıkmayı, kızıma, oğluma ve bana yaşattın ve öğrettin. Duygusuz ve duyarsızlığa karşı durmayı da.
Artık mektuplar yazıyorum ardından mektuplar hepsinin başlığı aynı aslında,
Seni Seviyorum.
Seni Özlüyorum.
ELA SÜRMELİ
19 Aralık 2010
