Edip YEŞİL – en güzel üç sesten birini dinliyorum, gözlerim kapalı. insan ruhunu ve sert kaya parçacıklarını yumuşatan sürekliliği arşınlıyorum… Süveydiye’de okyanus oluyorum… dalgalar dibime çöküyor, vuruyor, kayıyor altımdaki kum taneleri birer ikişer rengârenk… taş atan çocukların bakışları düşüyor suya dalga, dalga hiçbir balıkçı oltasına takılmadan! siyonist miğferden seken taşları sayıyorum karşı kıyıda, Filistin’de, Beyrut’ta, Gazze’de bir, iki, üç, dört, beş… çocuklar koşuyor; koşun çocuklar koşun, barışa koşun….
